Gdy umiera tato, kończy się świat

Lubię czasem czytać smutne historie. Dziewczynka z parku Barbary Kosmowskiej zainteresowała mnie najpierw okładką, a później poruszaną tematyką. Jednak w domu długo ją obchodziłam z daleka. Na takie książki trzeba mieć odpowiedni nastrój.

O czym opowiada Dziewczynka z parku?  O Andzi, która straciła tatę. O żonie, która opłakuje odejście męża i nie ma siły, by zająć się córką. O chłopcu, który poważnie choruje i boi się odrzucenia.

Autorka doskonale operuje nastrojem, nie ma tu tkliwej przesady, a jest pewnego rodzaju tęsknota. Kosmowska pokazuje, w jak różny sposób radzą sobie ze śmiercią ukochanej osoby bohaterowie książki. Mama Andzi chowa się pod kocem w kratę i początkowo wyrzuca wszystko, co przynosi wspomnienia. Andzia natomiast wyrusza na spotkanie z ojcem do parku, w którym razem bywali. To tam wyznaje przyjacielowi – Jeremiaszowi – tajemnicę, którą przed śmiercią powierzył jej tata. Okazuje się też, że gdy umiera ukochana osoba kończy się świat, ale nikt spoza kręgu tego nie zauważa. W trakcie lektury można trafić na różne perełki słowne i zdaniowe, które z powodzeniem mogłyby stać się sentencjami.

Dodatkowym atutem są ilustracje Emilii Dziubak - dopełniają opowiedzianą słowami historię Andzi i poruszają duszę. 

Myślę, że każdy, kto zmierzył się w swoim życiu ze śmiercią bliskiej osoby, odnajdzie tu cząstkę własnych przeżyć. Przeczyta o świecie, który w pewnym momencie bardzo dobrze poznał. Dziewczynka z parku to jedna z tych książek, które pozostawiają w czytelniku ciszę. 

Barbara Kosmowska, Dziewczynka z parku, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2012.