O czym opowiada Dziewczynka z parku? O Andzi, która straciła tatę. O żonie, która
opłakuje odejście męża i nie ma siły, by zająć się córką. O chłopcu, który poważnie
choruje i boi się odrzucenia.
Autorka
doskonale operuje nastrojem, nie ma tu tkliwej przesady, a jest pewnego rodzaju
tęsknota. Kosmowska pokazuje, w jak różny sposób radzą sobie ze śmiercią ukochanej osoby bohaterowie książki. Mama Andzi chowa się pod kocem w kratę i początkowo wyrzuca
wszystko, co przynosi wspomnienia. Andzia natomiast wyrusza na spotkanie z
ojcem do parku, w którym razem bywali. To tam wyznaje przyjacielowi –
Jeremiaszowi – tajemnicę, którą przed śmiercią powierzył jej tata. Okazuje się
też, że gdy umiera ukochana osoba kończy się świat, ale nikt spoza kręgu tego
nie zauważa. W trakcie lektury można trafić na różne perełki słowne i zdaniowe, które z powodzeniem mogłyby stać się sentencjami.
Dodatkowym
atutem są ilustracje Emilii Dziubak - dopełniają opowiedzianą słowami historię
Andzi i poruszają duszę.
Myślę, że każdy,
kto zmierzył się w swoim życiu ze śmiercią bliskiej osoby, odnajdzie tu cząstkę
własnych przeżyć. Przeczyta o świecie, który w pewnym momencie bardzo dobrze
poznał. Dziewczynka z parku to jedna z tych książek, które pozostawiają w czytelniku ciszę.
Barbara Kosmowska, Dziewczynka
z parku, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2012.